συρίκτρα

και σουρίχτρα, η, Ν

η σφυρίχτρα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συρίζω (Ι) / σουρίζω + επίθημα -τρα (πρβλ. ξύσ-τρα). Η λ. μαρτυρείται από το 1876 στον Κανονισμό Ασκήσεων Πεζικού].